Woensdag 31 juli was ik bezig met ecologisch veldwerk op Neeltje Jans toen het volgende berichtje binnenkwam op de Walcherengroep: “Geen verrekijker bij me, maar er zit in de Oranjeboschpolder een kievitachtige met zwarte buik en grijzige rug. Ik ga zo om mijn verrekijker, dan kan ik het beter zien”. Het bleek van collega Erik Speksnijder te komen en aangezien hij zijn soorten wel kent, gingen bij mij de alarmbellen wel rinkelen. Zeker die zwarte buik deed me direct aan Steppekievit denken. Ik belde hem dan ook direct op met de mededeling dat ik er met een kwartier kon wezen met verrekijker en fototoestel. Onderweg werd ik toch een beetje zenuwachtig, de vogel zal toch niet al gevlogen zijn? Bij aankomst zag ik Erik al op me af komen lopen door het veld en gelukkig stelde hi me gerust met de woorden: “hij zit er nog”. Al lopende naar de plek waar de vogel zich bevond vertelde Erik dat hij veel riep en lange gele poten en een rode snavel had. Daarmee viel de optie Steppekievit direct af. Maar een andere collega had aan de telefoon met Erik al Indsiche kievit geopperd en dat leek nu veel logischer. Toen we bijna bij de plek waren hoorde ik de vogel vanchter een meidoorn al roepen. Ik herkende het geluid direct vanuit India, dit moest een Indische kievit zijn! En ja hoor, daar stond aan de rand van een onooglijk klein poeltje een adulte Indische kievit. De vogel liet zich uitstekend bekijken en riep af en toe. Gelukkig bleek hij geen ringen te dragen en leken de handpennen ook onbeschadigd. We keken gewoon naar de tweede Indische kievit voor Nederland!

Maar nu het volgende probleem: de vogel liep in ontoegankelijk gebied. En we verwachten dat er zeker 200 á 300 man de rest van de dag zou komen en dat werd een probleem. Gelukkig lostte de vogel dit zelf op door na een uitgebreide poetsbeurt een rondje om ons heen te vliegen en te landen in een poel verderop. Met de eerste toegesnelde Walcherse vogelaars werd vastgesteld dat de vogel nu prima te zien was vanaf de openbare weg, dus Sander Lilipaly maakte de waarneming wereldkundig. Binnen een uur stonden de eerste 20 Walcherenaren en andere Zeeuwen in euforie naar de vogel te kijken. Dit was niet altijd even gemakkelijk want door de hoeve oever en de hoge Jacob Kruiskruidvegetatie was de Indische kievit soms lange tijd onzichtbaar. Gelukkig vloog de vogel geregeld al roepend naar een plasje iets verderop, waar de begroeiing lager was. Gedurende de dag hebben zo’n kleine 300 vogelaars de kievit gezien en toen bleek dat de vogel de dag erna nog aanwezig was, zijn er nog eens bijna 200 geweest. Toen de vogel op de derde dag, ondanks de regen, er nog steeds zat, leek het een longstayer te worden. Maar toen de vogel om 12:50 opvloog, is deze niet meer gezien. Naast de aandacht van vogelaars, kon de vogel ook op veel aandacht van de media rekenen. De eerste dag van de lokale PZC en Omroep Zeeland, maar later ook door de NOS en EditieNL. Met Hart van Nederland mocht ik zelf mee op reportage de tweede dag dat de kievit er zat. Achteraf bleek dat de vogel al op 27 juli op Vlieland is gefotografeerd en verassend genoeg werd de Indische kievit zondagavond door een Zeeuwse vogelaar op Ameland teruggevonden. Ook de eerste van Nederland werd op meerdere locaties en zelfs landen waargenomen. In Nederland op Texel en Ameland, maar ook in België, Duitsland en Kroatië. Ik ben benieuwd waar “onze” vogel na Ameland opduikt…